Sekcja litery B

Admin Liczba postów : 321 Join date : 22/12/2020 Age : 30

Badger - Dzikie stworzenie, które czasem pojawia się w japońskim folklorze jako psotna istota, potrafiąca zmieniać się w różne kształty, także w ludzkie. W jednej z ulubionych opowieści borsuk odwiedza świątynię buddyjską, a następnie próbuje się ukryć, zamieniając się w czajnik. W tej opowieści borsuk pomaga kapłanowi świątyni; w innych opowieściach borsuki bywają złe. Jedna ze znanych japońskich bajek ludowych opowiada o króliku, który walczy z borsukiem dręczącym rolnika. Borsuk rujnuje pole starego rolnika, kopiąc dziury i podgryzając warzywa i ryż, aż biedak nie ma nic, czym mógłby się pochwalić za swoją ciężką pracę. Po zastawieniu serii pułapek, farmer w końcu łapie borsuka, wiąże mu nogi i wiesza do góry nogami na krokwiach. Planując przyrządzić z niego zupę z borsuka, farmer ostrzega swoją starą żonę, by nie wypuszczała zwierzęcia. Jednak przez cały dzień, gdy mąż jest w polu, borsuk błaga staruszkę, by pomogła mu w pracach domowych, obiecując, że nie ucieknie. Staruszka uprzejmie wypuszcza go na wolność, ale zaraz po tym borsuk zabija ją, kroi i robi z niej zupę. Następnie przybiera postać starej kobiety. Kiedy farmer wraca, jego "żona" wita go w drzwiach, oferując mu zupę z borsuka. Gdy rolnik siada do jedzenia, borsuk powraca do swojej prawdziwej postaci, by cieszyć się, że zabił żonę rolnika. Następnie ucieka na wzgórza. Przerażony rolnik długo i gorzko płacze, zwracając na siebie uwagę życzliwego królika. Próbując pocieszyć farmera, królik zachęca go do opowiedzenia strasznej historii, a następnie wymyśla sposób ukarania borsuka - najpierw podpalając jego wiązkę suchej trawy, potem smarując jego rany maścią pieprzową, a na koniec topiąc go w glinianej łódce.

Baishu - Baishu jest bohaterem japońskiej legendy o Bentenie, buddyjskim bogu miłości i szczęścia. Według tej opowieści, Baishu znalazł wiersz miłosny na papierze w basenie z wodą w pobliżu nowej świątyni poświęconej Benten. Natychmiast się zakochał i udał się do świątyni, aby prosić boginię o pomoc w odnalezieniu kobiety, która go napisała. Był tak zdeterminowany, że przychodził codziennie, a siódmego dnia został na całą noc. Gdy noc zamieniła się w poranek, do świątyni wszedł stary mężczyzna. Wtedy od frontu świątyni pojawił się inny mężczyzna, ten całkiem młody. Młody człowiek powiedział staremu, że jego pomoc jest potrzebna, aby doprowadzić do małżeństwa. Starzec wziął czerwony sznur, zawiązał jeden koniec na Baishu, a drugi zapalił od świątynnej latarni. Gdy okrążył linę w powietrzu, pojawiła się młoda kobieta, która napisała wiersz. Młody mężczyzna powiedział Baishu, że to jest osoba, której pragnie. Benten wysłuchał jego modlitw i postanowił spełnić jego życzenie. Zanim Baishu zdążył zareagować, wszyscy jego goście zniknęli. Kobiety już nie było. Zastanawiał się, czy to wszystko mu się przyśniło? Zaciekawiony Baishu zaczął wracać do domu. Idąc, zobaczył młodą kobietę, która została przyprowadzona do świątyni. Przywitał się z nią, a ona zaczęła iść razem z nim. Baishu nie powiedział nic o spotkaniu w świątyni, podobnie jak dziewczyna. Ale kiedy dotarli do jego domu, młoda kobieta powiedziała, że zostali poślubieni przez Bentena. Uradowany Baishu wprowadził ją do domu. Natychmiast zaczęli żyć jak mąż i żona. Co dziwne, nikt inny w okolicy nie zdawał się tego zauważać. Czasami Baishu myślał, że jego nowa żona jest niewidzialna dla innych. Mimo to, był bardzo szczęśliwy. Kilka miesięcy później Baishu był w Kioto, kiedy spotkał sługę, który powiedział, że jego pan chce się z nim spotkać. Baishu poszedł za nim do domu, którego nigdy nie widział. Tam starszy mężczyzna powitał go jako przyszłego zięcia. Zanim Baishu mógł powiedzieć cokolwiek więcej, mężczyzna powiedział mu, że rozrzucił wiersze w pobliżu świątyni Bentena i modlił się do Bentena o dobre małżeństwo dla swojej córki. Benten odpowiedział na jego modlitwy i opisał przyszłego zięcia, który wyglądał dokładnie tak samo jak Baishu. Wtedy mężczyzna otworzył drzwi i przedstawił swoją córkę - kobietę, z którą Baishu mieszkał.

Bake-kujira - Wieloryb-duch, który pojawia się w postaci szkieletu, aby zemścić się na tych, którzy polują na wieloryby lub jedzą ich mięso. Jeden z wielu demonów bakemono w japońskich legendach.

Bakemono - Duchy w japońskich mitach, legendach i folklorystycznych opowieściach, posiadające złe moce, takie jak czarownice i demony, chociaż duchy te niekoniecznie są złe same w sobie. Bakemono obejmują kappa, mono-no-ke, oni, tengu i Yamanba, lub Yama-Uba.

Bake-neko - Demoniczny kot, który potrafi zmieniać kształt i przybierać ludzką postać. Jeden z wielu demonów bakemono występujących w japońskich legendach. Jeden z tych kotów pojawia się w opowieści o bakemono, który próbował zabić księcia. Pewnej nocy, duży kot skrył się za krzakami, gdy książę i jego ulubiona gejsza spacerowali po ogrodzie. Po tym, jak oboje udali się do osobnych pokoi, kot wślizgnął się do mieszkania gejszy i czekał pod łóżkiem, aż kobieta zaśnie. O północy zwierzę rzuciło się na śpiącą kobietę i udusiło ją. Po wywleczeniu ciała na zewnątrz, wykopało dół pod klombem i zakopało jej zwłoki. Następnie demoniczny kot przemienił się w postać martwej gejszy, oszukując wszystkich, łącznie z księciem. Każdej nocy demoniczny kot, pod postacią gejszy, wślizgiwał się do pokoju księcia, aby wypić trochę jego krwi. Wkrótce książę skarżył się na straszne sny. Stał się bardzo słaby i blady. Jego lekarze byli zdumieni chorobą i kazali pilnować księcia przez całą dobę. Co dziwne, strażnicy księcia zasypiali każdej nocy tuż przed północą, bez względu na to, jak bardzo starali się nie zasnąć. Młody żołnierz, który służył pod księciem, przybył do zamku, aby zaoferować swoje usługi. Oczyścił się przy fontannie, a następnie przez wiele godzin z pasją i oddaniem modlił się do wizerunku Buddy. Będąc pod wrażeniem jego pobożności, buddyjski kapłan zapytał żołnierza, czy nie zechciałby strzec księcia w nocy, wyjaśniając problem. Żołnierz zgodził się, mówiąc, że zna sposób, by nie zasnąć bez przerwy. Blisko północy strażnicy jeden po drugim zasypiali i nawet żołnierz zaczął ziewać. Wyciągnął nóż i wbił go sobie w udo, wiedząc, że silny ból nie pozwoli mu zasnąć. Kiedy tylko czuł się senny, przekręcał nóż, aby zwiększyć ból i nie zasnąć. O północy żołnierz patrzył, jak piękna gejsza otwiera drzwi i bezszelestnie podchodzi do łóżka księcia. Żołnierz wstał z nożem w ręku. Gejsza odwróciła się i spojrzała na niego żółtymi oczami, po czym odeszła tak szybko i cicho, jak przyszła. Przez cztery kolejne noce żołnierz stał na straży, używając noża, by nie zasnąć i odpędzić gejszę o północy. W końcu książę mógł się wyspać, a jego siły wróciły. Kiedy jednak żołnierz próbował opowiedzieć mu o gejszy, książę nie pozwolił mu przesłuchać swojej ulubionej kochanki. Żołnierz sam zaplanował, jak zabić gejszę. Z ośmioma strażnikami czekającymi na zewnątrz, żołnierz zapukał do drzwi gejszy. Gdy ta otworzyła, jej żółte oczy błyszczały w ciemności, żołnierz podał jej kartkę papieru, prosząc, by ją przeczytała. Gdy to zrobiła, wyciągnął nóż i przygotował się, by ją dźgnąć. Demoniczna kotka poderwała się z wściekłością, sycząc i plując, gdy próbowała się bronić. Obydwoje walczyli dziko, podczas gdy strażnicy zbliżali się do nich. W jednej chwili gejsza zamieniła się z powrotem w kota i wyskoczyła przez okno do ogrodu, zbyt szybko, by łucznicy zdążyli trafić strzałami. Następnego dnia żołnierz opowiedział księciu, co się stało. Ogrodnik znalazł ciało prawdziwej gejszy. Książę, pogrążony w smutku, rozkazał swoim ludziom polować na kota, który w końcu został zabity przez żołnierza, który odkrył jego straszny sekret.

Bell (pol. Dzwon) - Odlane z brązu dzwony były używane do wzywania wiernych do modlitwy lub do sygnalizowania rozpoczęcia ceremonii. Każda świątynia w Japonii ma olbrzymi dzwon zawieszony na dachu lub na konstrukcji przypominającej altanę w świątynnym ogrodzie. W przeciwieństwie do dzwonów europejskich, japońskie modele nie mają wewnątrz klapy. Sam dzwon jest nieruchomy, przymocowany do sufitu lub zamontowany na stojaku. Dzwoni się w niego uderzając w swobodnie obracającą się belkę, również zawieszoną pod sufitem. Zazwyczaj potrzeba kilku mężczyzn do pociągnięcia za liny, aby rozchylić belkę na tyle mocno, by uderzyła w bok dzwonu, wydając głęboki, dźwięczny brzęk. Do uruchomienia największego dzwonu w Japonii potrzeba 75 mężczyzn. Jest to XIII-wieczny, 74-tonowy dzwon z brązu w świątyni Jodo w Kioto. Z brązowymi dzwonami świątynnymi wiąże się kilka legend. Słynny dzwon z Engakuji pojawia się w opowieści o Ono-no-Kimi, który zmarł przed czasem. Kiedy pojawił się przed Emma-O, sędzią nowo zmarłych dusz w podziemnym świecie, powiedziano mu, aby natychmiast powrócił do życia. Ale Ono-no-Kimi nie wiedział, która droga zaprowadzi go z powrotem. Emma-O powiedział mężczyźnie, by posłuchał dzwonu Engakuji i podążył za jego dźwiękiem z powrotem do świata żywych.

Według innej legendy, pewnego dnia w krainie Kamakura pojawił się olbrzymi kapłan, który zatrzymywał się w każdej wiosce, aby zachęcić ludzi do modlitwy przed dzwonem świątyni Engakuji Zen. Na początku tylko kilka osób posłuchało rad kapłana, ale ci, którzy to zrobili, spełnili swoje życzenia. Gdy wieść się rozniosła, dzwon stał się centrum pielgrzymek obejmujących cały region. To bardzo ucieszyło olbrzymiego kapłana, ponieważ był on kami, czyli duchem dzwonu, który przybrał ludzką postać, aby przypominać ludziom o konieczności oddawania mu czci.

Słynny Dzwon z Miidery był przedmiotem wielu legend, głównie o tych, którzy chcieli go dotknąć lub ukraść, ze względu na piękno jego bogatego, czystego dźwięku i jasnej, lustrzanej powierzchni. W jednej z legend samurajski bohater Benkei próbował ukraść dzwon dla swojego klasztoru. Tylko Benkei, znany ze swej nadludzkiej siły, był wystarczająco silny, by odczepić wielki dzwon i gigantyczną belkę poprzeczną, która służyła do jego uderzania. Zawiesił dzwon na belce poprzecznej, przewiesił go przez ramię i zawiózł do swojego klasztoru, który znajdował się siedem mil stąd. Benkei był tak głodny po swojej pracy, że zjadł cały kocioł zupy. Następnie, usadowiwszy się wygodnie, rozkazał kilku kapłanom uderzyć w skradziony dzwon. Wszyscy podziwiali jego bogate brzmienie, ale gdy dźwięk ucichł, dzwon zdawał się jęczeć: "Chcę wrócić do Miidery!". Zirytowany i zakłopotany Benkei pokropił dzwon wodą święconą. Ale za każdym razem, gdy został uderzony, dzwon nadal wołał, by zabrać go do domu. Rozzłoszczony Benkei pociągnął za linę, starając się cofnąć belkę poprzeczną tak daleko, jak tylko pozwalała mu na to jego siła. Puścił ją, mając nadzieję, że siła może roztrzaskać niewdzięczny dzwon. Dzwon tylko zapłakał głośniej. Wściekły Benkei wciągnął dzwon na swoje ramię i zawlókł go na szczyt góry. Następnie kopnął go mocno, posyłając go w dół do podnóża góry, gdzie znaleźli go mnisi Miidera i z wdzięcznością przynieśli do domu.

Benkei - Szermierz i mnich występujący w japońskich legendach średniowiecznych. Benkei był olbrzymem, a w wielu opowieściach synem tengu, czyli diabelskiego ducha. Wielki i silny, był doskonałym wojownikiem - do czasu, gdy spotkał bohatera Yorisune (znanego w większości legend jako Raiko). Według legendy, Benkei stał przed mostem Gojo w Kioto, przyjmując miecze od każdego przechodzącego wojownika. Planował zbudować świątynię, gdy zdobędzie 1000 mieczy. Miał 999, gdy Yorisune wyruszył, by go powstrzymać. W przebraniu chłopca grającego na flecie, Yorisune przeszedł obok Benkei'a, który ledwo go zauważył, dopóki pozornie słaby chłopak nie zamachnął się i nie odrzucił jego osi bojowej. Benkei rzucił się z mieczem, ale nie trafił w młodzieńca. Raz po raz zamachnął się, ale zawsze chybiał. W końcu poddał się z frustracji. Yorisune pokonał go, nawet nie dobywając własnego miecza. Pełen podziwu i zmęczenia Benkei poprosił, by poszedł za nim. Szybko stali się nierozłącznymi przyjaciółmi. Benkei walczył z Yorisune w wielu bitwach przeciwko klanowi Taira, rywalizującej rodzinie. W końcu pomógł Yorisune odnieść wielkie zwycięstwo, pokonując ich rywali na morzu, mimo że mieli przewagę liczebną. Ale brat Yorisune, Yoritomo, który zawsze był o niego zazdrosny, zwrócił się przeciwko niemu. Zmusił obu bohaterów do ucieczki. Otoczony przez ludzi Yoritomo, Benkei dołączył do swojego przyjaciela i przywódcy w seppuku, czyli rytualnym samobójstwie.

Benten (Benzai, Benzaiten, Benai-Ten, daibenkudokuten, myōonten) - japońskie bóstwo Benten jest kojarzone z szerokim zakresem atrybutów i cech, a różne opowieści o niej czasami wydają się mylące lub sprzeczne. Postrzegana jest jako bogini wody, miłości i mądrości, sztuki, muzyki i szczęścia. Jej najwcześniejsza tożsamość mogła być siostrą boga piekła w buddyjskim panteonie. Niektóre źródła wymieniają ją jako szintoistyczną boginię dobrej mowy i muzyki. Jednak najbardziej znana jest jako bogini, która pomaga ludziom zdobywać bogactwo.Według jednego z popularnych mitów, Benten zstąpiła kiedyś na ziemię, aby stoczyć walkę ze smokiem pożerającym dzieci.Według jednego z popularnych mitów, Benten zstąpiła kiedyś na ziemię, aby stoczyć walkę ze smokiem pożerającym dzieci. Według jednego z popularnych mitów, Benten zstąpiła kiedyś na ziemię, aby stoczyć walkę ze smokiem pożerającym dzieci. Pokonała go w niezwykły sposób: poślubiła go. Czasami w sztuce widuje się ją jadącą na smoku lub wężu. Niektórzy uczeni uważają, że Benten była bogiem wody lub została skojarzona lub pomylona z wodnym bóstwem pochodzącym z okresu przed rozprzestrzenieniem się wierzeń buddyjskich. Istnieje historia, że wyspa Enoshima wynurzyła się z wody, aby otrzymać jej ślady, co może potwierdzać te teorie. Inni wywodzą ją od hinduskiej rzeki i bóstwa Saravatī, żony Brahamā i bogini mowy i muzyki. Dzieła sztuki czasami ukazują Benten z ośmioma ramionami. W rękach trzyma miecz, klejnot, łuk, strzałę, koło i klucz, które symbolizują niektóre z jej wielu atrybutów lub cech. Geishas, tancerki i muzycy uważają ją za swoją patronkę. Hazardziści liczący na szczęście wzywają ją. Benten jest jednym z Shichi Fukujin, siedmiu bogów szczęścia. Jest jedyną kobietą w tej grupie.

Bimbogami - W mitologii Shinto, Bimbogami jest bogiem ubóstwa. Ponieważ niewielu ludzi chce być biednymi, Bimbogami nie jest ogólnie uważany za mile widzianego gościa. Specjalne ceremonie odsyłają Bimbogami, zwracając świętującym szczęście lub przynajmniej pieniądze.

Bimbomushi - Chrząszcz drążący drewno. Nazwa oznacza "robaka ubóstwa". Bimbomushi jest postrzegany jako omen lub znak zbliżającego się ubóstwa i jest związany z Bimbogami.

Binzuru-sonja - Japoński bóg uzdrowień i pięknych wizji. Ze względu na swoją życzliwą naturę pomaga innym. Ze względu na swoją życzliwą naturę pomaga innym. W japońskiej mitologii buddyjskiej, Binzuru był Rakan, czyli wyznawcą Buddy. Odmówiono mu wstępu do Nirwany, ponieważ złamał śluby czystości. Mieszka na górze Marishi.

Birdmen - Nazwa czasami stosowana do tengu.

Bishamon (Bishamonten) - Japoński bóg wojny i, w niektórych przekazach, bogactwa. Jak wielki feudalny władca wojenny, Bishamon rozdziela bogactwa i chroni wszystkich, którzy przestrzegają prawa. Mówi się, że każdy z czterech punktów kompasu ma swojego opiekuna. W japońskiej mitologii buddyjskiej, Bishamon strzeże północy. Chroni zarówno przed chorobami, jak i demonami. Bishamon nosi zbroję i trzyma w ręku włócznię. Często przedstawiany jest jako stojący na zabitych demonach z pierścieniem lub kołem ognia wokół głowy jak aureola. Bishamon jest japońską wersją Vaishravany, jednego z Królów Opiekunów w Buddyzmie i boga wojny. Jest on jednym z Shichi Fukujin, bogów szczęścia i powodzenia. Bishamon jest również nazywany Tamon lub Tamon-ten. biWA Jezioro Biwa, jedno z największych jezior w Japonii, jest scenerią dla kilku mitów i legend. Znajduje się w zachodnio-środkowej części Honshu, w pobliżu Kioto. Mówi się, że głębiny jeziora są patrolowane przez dziewięciostopowego karpia, który pożera ciała tych, którzy utonęli. To właśnie nad jeziorem Biwa Hidesato spotkał króla smoków.

Biwa hōshi - Wędrowni ślepi bardowie lub minstrele, którzy zabawiali w buddyjskich świątyniach i na dworach opowieściami i baśniami zaczerpniętymi z mitów i legend. Biwa hōshi grali na biwie, japońskim instrumencie strunowym podobnym do lutni. W niektórych przypadkach uważano, że minstrele są w stanie odpędzić nieprzyjazne duchy.

Blue Dragon (pol. Niebieski smok) - W zodiaku japońskim strażnik znaków wschodnich.

Bodhisattwa - W buddyzmie, ktoś, kto odłożył wejście w Nirwanę, aby służyć ludzkości. W Japonii bodhisattwa nazywany jest bosatsu.

Bon (obon) - Święto Lampionów lub buddyjskie Święto Zmarłych. Bon jest czasami porównywane do chrześcijańskiego Święta Wszystkich Dusz. Czci swoich przodków, jak również wszystkich zmarłych i jest zwykle obchodzone przez trzy dni w okresie letnim. (Odbywa się od 13 do 16 dnia siódmego miesiąca księżycowego, co odpowiada lipcowi lub sierpniowi). Wiele praktyk było tradycyjnie prowadzonych podczas Bon. Wiele z nich jest kontynuowanych do dziś. Duże ogniska - Bon-bi, czyli ogniska - były rozpalane na górach lub wzgórzach, aby powitać duchy, które powróciły z tamtego świata. Z gór usuwano ścieżki, aby przodkowie mogli swobodnie przechodzić. W domach ustawiano kwiaty, aby dusze mogły przybrać swoją formę. (Używa się wielu kwiatów, w tym róż, dzwonków i lilii). Tradycyjnie wznoszono dwa ołtarze: jeden dla przodków, a drugi dla gaki, głodnych duchów lub duchów, których nie ma kto nakarmić. Wykonywano również Bon-odori, specjalny taniec ku czci zmarłych. Szamani, którzy potrafili porozumiewać się z duchami, byli często obecni podczas festiwali, aby przekazywać wiadomości tam i z powrotem.

Book of ancient things (pol. Księga rzeczy starożytnych) - Patrz kojiki.

Bosatsu (butsatsu) - japońskie słowo oznaczające "bodhisattwę" lub przyszłego Buddę. W mitologii buddyjskiej bodhisattwowie często posiadają specjalne moce i mogą zachowywać się podobnie jak bogowie w innych mitach, choć technicznie nie są bogami. Wyznawca Buddyzmu próbuje osiągnąć oświecenie poprzez wyrzeczenie się światowych pragnień i podążanie ścieżką Buddy do oświecenia. Kiedy oświecenie zostanie osiągnięte, pobożny może wejść w Nirwanę. Jednakże, w tym momencie pobożny buddysta może zdecydować się pozostać na świecie, aby pomagać innym. Oświecony Dusza oświecona, która zdecyduje się to zrobić, nazywana jest przyszłym Buddą, ponieważ każdy, kto osiąga Nirwanę, nazywany jest "Buddą". (Słowo to jest również używane w odniesieniu do założyciela religii, Siddharthy Gautamy). Dla wielu pobożnych wyznawców, ten stan pomagania innym sam w sobie stanowi wielki zaszczyt. Ponieważ przyszły Budda opóźnia wejście w Nirwanę specjalnie po to, by pomagać innym, można się do niego modlić o pomoc. Pomoc ta może przybrać formę tego, co przynajmniej dla innych wydaje się być magicznym lub nawet nadprzyrodzonym działaniem. W wielu przypadkach bosatsu byli prawdziwymi ludźmi, którzy po śmierci stali się tematem legend i opowieści. W innych przypadkach historycy przypisywali bodhisattwów nie prawdziwym ludziom, ale bogom, którzy zostali dodani do buddyjskiego panteonu w miarę rozprzestrzeniania się religii. Na Zachodzie, przybliżone podobieństwo można znaleźć w niektórych katolickich wierzeniach dotyczących zdolności świętych. Niektórzy katolicy modlą się do świętych, aby wstawiali się za nimi u Boga i udzielali im łask lub cudów. Podobnie jak zachodni święci, poszczególni bosatsu często uważani są za patronów pewnych działań lub cech. Jizō, na przykład, strzeże i pomaga małym dzieciom. Święto chłopców - Tango no Sekku.

Bridge of Heaven (pol. Most niebios) - W starożytnych mitach japońskich, ziemia jest połączona z niebem przez Ama-no-Ukihashi, pływający most między niebem a ziemią. Czasami mówi się, że znajduje się on w pobliżu góry Takachihi lub że wpadł do morza.

Buddha - Buddha oznacza "oświecony". Słowo to używane jest w Buddyzmie w odniesieniu do (a) uniwersalnej, oświeconej duszy bez początku i końca; (b) manifestacji lub aspektu tej duszy, znanej w Japonii jako nyorai; lub (c) historycznego założyciela Buddyzmu, Siddharthy Gautamy, zwanego w Japonii Shaka.

W buddyzmie mahajany, odłamie buddyzmu, który dominował we wczesnej Japonii, historyczny Budda jest postrzegany jako tylko jedna z kilku manifestacji lub instancji uniwersalnego Buddy. Inni Buddowie to Yakushi, Budda uzdrawiania; Amida, Budda bezgranicznego światła; i Dainichi, wszechmocna siła życiowa czasami porównywana do Amaterasu (lub za taką uważana).

Popularnie, szczególnie na Zachodzie, słowo "Budda" jest często używane w odniesieniu do człowieka, który zapoczątkował religię, Shāka lub Siddhartha Gautama, jak był znany przed osiągnięciem oświecenia.
Historyczny Budda urodził się w Indiach około 560 roku p.n.e. Poniższa historia opowiada o tym, jak osiągnął oświecenie. Podczas gdy dokładne szczegóły mogą lub nie mogą być dokładne, historia ta podsumowuje to, co wielu uważa za istotę indywidualnego poszukiwania prawdy, które doprowadziło do powstania jednej z największych religii świata.

Bogaty książę Siddhartha, dorastając, miał wszelkie możliwe luksusy. Jednak zaczął się niepokoić, że czegoś mu brakuje. Pewnego dnia wyszedł z pałacu ze swoim sługą Channą. Natknęli się na chorego człowieka wijącego się z bólu.
"Dlaczego on cierpi?" zapytał Siddhartha.
"Wielu cierpi" - odpowiedział sługa. "To jest sposób na życia."
Siddhartha kontynuował swój spacer. Znalazł starca, który cierpiał wielki ból.
"Dlaczego?" zapytał Siddhartha.
"On umiera," odpowiedział sługa. "To też jest droga życia".
Siddhartha wrócił do domu i myślał o całym cierpieniu, które widział. Zdecydował, że musi znaleźć rozwiązanie dla swojego ludu. Opuścił pałac i udał się, by zamieszkać ze świętymi pustelnikami. Ludzie ci wierzyli, że mogą znaleźć wielkie duchowe zrozumienie poprzez post i odmawianie sobie przyjemności. Siddhartha przyłączył się do nich. Pościł i odmawiał sobie wszystkiego. Ale kiedy prawie zemdlał z głodu, zdał sobie sprawę, że nie może już myśleć jasno. Zobaczył, że to nie jest sposób na zrozumienie cierpienia, a tym bardziej na jego rozwiązanie. Zostawił innych. Po zjedzeniu, by odzyskać siły, Siddhartha usiadł pod drzewem i medytował. Na początku nie czuł i nie myślał nic poza strachem i wątpliwościami. Całą noc medytował. I wtedy rano, gdy słońce oświetliło horyzont, doznał oświecenia. Zrozumiał podstawowy stan ludzkości i świata. Rdzeniem jego zrozumienia były Cztery Szlachetne Prawdy:

Na świecie jest wiele cierpienia. Na przykład, ludzie cierpią z powodu chorób, starości i śmierci.
Pożądanie powoduje cierpienie. Na przykład, cierpimy, kiedy umieramy, ponieważ pragniemy życia.
Cierpienie może być zakończone poprzez zakończenie pragnienia.
Można to zrobić poprzez Ośmiokrotną Ścieżkę: właściwe zrozumienie, właściwe myślenie, właściwe mówienie, właściwe działanie, właściwe zajęcie, właściwy wysiłek, właściwą uważność i właściwą koncentrację.

Po osiągnięciu oświecenia, Siddhartha został nazwany Przebudzonym [lub Oświeconym], lub Buddą. Nazywano go ŚĀkayamuni (lub Shākayumi) Buddą. Śākayumi oznacza "mędrca z Sakya", plemienia lub ludu, do którego należał Siddhartha. W języku japońskim nazywany jest Shāka, Shakuson, lub Śākayumi, "sławny" lub "czczony na całym świecie". Shāka zakładał klasztory i szkoły, aby dzielić się swoimi ideami. Jego rozmowy były nagrywane i organizowane jako sutry lub nauki, po jego śmierci. Jako religia, Buddyzm rozprzestrzeniał się przez kilkaset lat, najpierw w całych Indiach, a następnie w Chinach, Japonii, innych częściach Azji i w końcu na Zachodzie. Tradycja utrzymuje, że dusza Buddy żyła w wielu życiach przed jego narodzinami jako Siddhartha. Kilka tradycji i legend jest związanych z jego narodzinami. Mówi się, na przykład, że jego przyjście zostało zapowiedziane przez trzęsienie ziemi. Mówi się, że jego żona, koń, słoń i rydwan urodzili się w tym samym czasie. buddyzm Jedna z wielkich religii świata, Buddyzm oparty jest na naukach Buddy ŚĀkayamuni (ShĀka w Japonii), znanego przed oświeceniem jako Siddhartha Gautama. Buddyzm ma obecnie wiele sekt, czyli szkół wierzeń, ale generalnie wszyscy buddyści zgadzają się, że ludzie muszą porzucić ziemskie pragnienia i podjąć Ośmiokrotną Ścieżkę do prawdy, aby osiągnąć trwałe szczęście, czyli Nirwanę. Buddyści wierzą, że dusze tych, którzy nie osiągnęli oświecenia, są reinkarnowane (rodzą się ponownie), powtarzając cykl, dopóki nie będą w stanie w pełni zrozumieć natury istnienia. Buddyzm rozpoczął się w szóstym wieku p.n.e. w Indiach. Rozwijając się i rozprzestrzeniając, buddyzm był pod wpływem zarówno nowych interpretacji swoich głównych idei, jak i idei otaczającej go kultury. Do Chin dotarł w I wieku n.e. Około IV wieku rozprzestrzenił się w Korei. Mniej więcej w połowie VI wieku został wprowadzony do Japonii. Tam zyskała popularność za panowania cesarzowej Suiko w VII wieku. Najważniejsze zasady tej religii zapisane są w sutrach, które zaczęto powielać w Japonii nie później niż w roku 673.

Podczas swojego rozwoju Buddyzm rozdzielił się na dwie główne gałęzie. Jedna z nich, znana jako TherĀvada, czyli "Droga Starszych", trzymała się bliżej dosłownych nauk Buddy. Ogólnie rzecz biorąc, sekty te wierzyły, że oświecenie musi być osiągnięte przez indywidualne dusze, które dążą do niego samodzielnie. Drugi odłam, MahĀyĀna, widział ziemskiego Buddę jako tylko jedną z manifestacji uniwersalnej duszy, czyli Buddy. Oświecenie może być osiągnięte dzięki pomocy innych, którzy już udoskonalili swoje dusze. Byli to bodhisattwowie lub Buddowie-tobe-bosatsu w języku japońskim. Mahāyāna - lub "Większy Pojazd" - bardziej swobodnie zaadaptowała i wchłonęła inne tradycje religijne, które napotkała, włączając lokalnych bogów i mity do swojej koncepcji wszechświata. W Japonii, Buddyzm Mahāyāna współdziałał z Shinto, zestawem starożytnych wierzeń, które były przekazywane Podczas swojego rozwoju, Buddyzm podzielił się na dwie główne gałęzie. Jedna z nich, znana jako Theravada, lub "Droga Starszych", trzymała się bliżej dosłownych nauk Buddy. Ogólnie rzecz biorąc, sekty te wierzyły, że oświecenie musi być osiągnięte przez indywidualne dusze, które dążą do niego samodzielnie. Drugi odłam, MahayĀna, widział ziemskiego Buddę jako tylko jedną z manifestacji uniwersalnej duszy, czyli Buddy. Oświecenie może być osiągnięte dzięki pomocy innych, którzy już udoskonalili swoje dusze. Byli to bodhisattwowie lub Buddowie-tobe-bosatsu w języku japońskim. Mahāyāna - lub "Większy Pojazd" - bardziej swobodnie zaadaptowała i wchłonęła inne tradycje religijne, które napotkała, włączając lokalnych bogów i mity do swojej koncepcji wszechświata. W Japonii, Buddyzm Mahāyāna wchodził w interakcje z Shinto, zestawem starożytnych wierzeń, które były przekazywane z pokolenia na pokolenie, przez setki lat. W rezultacie wielu bogów, mitów i legend Shinto zyskało buddyjskie interpretacje. Proces ten znacznie wzbogacił - i skomplikował - lokalne mity i legendy. Buddyzm przyniósł do Japonii także nowe mity i legendy. W niektórych przypadkach pochodziły one bezpośrednio od buddyzmu i postaci buddyjskich. W innych przypadkach legendy te wywodziły się spoza buddyzmu, ale zostały do niego włączone w miarę jego rozprzestrzeniania się. Wielu Amerykanów zna buddyzm zen, ważną szkołę buddyzmu, która pozostaje popularna w Japonii. Zen rozpoczął się w Indiach i rozwinął się w znaczącą sektę w Chinach, zanim z powodzeniem rozkwitł w Japonii na początku XIII wieku. Historyczny Budda i jego pierwsi wyznawcy żyli w Indiach. Porozumiewali się w sanskrycie, a język ten stanowi podstawę wielu buddyjskich terminów i nazw do dnia dzisiejszego. Buddyzm przez setki lat. W rezultacie wiele shintoistycznych bogów, mitów i legend zyskało buddyjskie interpretacje. Proces ten znacznie wzbogacił - i skomplikował - lokalne mity i legendy. Buddyzm przyniósł do Japonii także nowe mity i legendy. W niektórych przypadkach pochodziły one bezpośrednio od buddyzmu i postaci buddyjskich. W innych przypadkach legendy te wywodziły się spoza buddyzmu, ale zostały do niego włączone w miarę jego rozprzestrzeniania się. Wielu Amerykanów zna buddyzm zen, ważną szkołę buddyzmu, która pozostaje popularna w Japonii. Zen rozpoczął się w Indiach i rozwinął się w znaczącą sektę w Chinach, zanim z powodzeniem rozkwitł w Japonii na początku XIII wieku. Historyczny Budda i jego pierwsi wyznawcy żyli w Indiach. Porozumiewali się w sanskrycie, a język ten stanowi podstawę wielu buddyjskich terminów i nazw do dnia dzisiejszego.

» Seksja litery A